HÜZÜNLÜYÜM...

HÜZÜNLÜYÜM... Bakmak ile görmek farklı anlam ifade eder. Çoğumuz bakarız sadece.  Ah bir de görebilsek anlayabilsek. Görmeye başladığımızda da hüzün bırakmıyor insanı. Sabah işe giden çocukları görmek, okula amaçsız giden çocukları görmek Dokunabilsem onlara değiştirebilsem belki hüzün sarmaz beni. Hüzünlüyüm. Bir tarafta para sorunu olmayıp mutsuz olanlar diğer tarafta parası olmayıp mutsuz olanları görmek. Hüzünlüyüm "Abla çalışmam" gerek diyen kadına yardım edemediğim için Hüzünlüyüm İnanmamam gereken insanlara inandığım için. Hüzünlüyüm Hak etmeyenlerin adam sayılmasına. Hüzünlüyüm Yetemediğim için. Hüzünlüyüm Gülmenin, sağlığın ne kadar önemli olduğunu anlamayanlar için. Hüzünlüyüm Amaçsız yaşayanları gördüğüm için. Hüzünlüyüm Sevmek nedir anlamayanlar için. Hüzünlüyüm Televizyon karşısında vakit öldürenleri gördüğüm için. Sizler içinizdeki hüzünleri düşünün. Düşündükçe gördükçe hüzün hiç bitmiyor değil mi? Zamanın geçip gittiğini anlamıyoruz maalesef. Peki bugün ne yaptık diye düşündüğümüzde rutin günden başka var mı elimizde kalan? Gönüllere dokunabildik mi? Hiç birşey yapamadıysak tebessümde mi edemedik? Aydan Kurt