Yaşattığınızı yaşamadan Ölmeyin ey zalimler topluluğu.

Yaşattığınızı yaşamadan Ölmeyin ey zalimler topluluğu. Diyelim ki biz öldük, siz kaldınız. Diyelim ki kurudu ormanlar, nehirler, yuvalarında kuşlar. Diyelim ki; ateş olup küller üfürdünüz memlekete. Baktınız, kalmamış yakacak tek bir ağaç, sönmeyen ocak, akacak tek damla gözyaşı. Sonra? Geçip ortasına ölümün düğün mü kuracaksınız? Diyelim ki kurdunuz, külden ağaçlar, uçmayan kuşlar, ağıtlar, bu ziftli yaslar sarmışken toprağı mutlumu olacaksınız? Bize nasip bunca kalp ağrısından size tatlı huzurlar kalır mı dersiniz? Yazık! Davaya ibadet diye diye toprağına ihanet edensiniz. Lâkin unutmaz toprak, göreceksiniz. Yakan, yıkan, bozan, ölüm saçan ellerinizden ayırmayın gözünüzü. Onlar boğacak sizi. Yavaş ve acı içinde kesilecek nefesiniz, henüz gelmeden eceliniz...! Yaşattığınızı yaşamadan Ölmeyin ey zalimler topluluğu. Zehra KINALI