Bu Çağda yaşamak

Bu Çağda yaşamak Bu çağda yaşamanın yorgunluğu var Bedenimde ruhumda bakışlarımda Bazen bir çocuk olsam diyorum Ya da bir kuş olsam süzülsem göklerde Zaman bir dursa diyorum bir süreliğine Herkes bir yavaşlasa olup bitenleri Dünyada ne kadar sesiz çığlıklar olduğunu Fark ederlermi hiç yere kıyılan canları Ve ya annesiz kalan çocukları görebilirlermi Hayatın ve insanlığın varcağı yerin Bir muamma olduğunu bilebilirlermi Yavaşlayıp kendine dönmeyen İnsanlığı uyandırmak mümkünmüydü Bu çağda yaşamanın verdiği hüzünle Dalıyorum yaşanılır bir dünya özlemiyle Dışarda mahşeri bir kalabalık Başımı gökyüzüne çeviriyorum Sonra kalablığın ortasında Buluyorum kendimi gözlerim nemli Herkesin herkesleştiği kendi gibi olmadığı Dillerin yalana dolandığı bir çağ bu çağ Aralarına karşıp kaybolmaktan korkuyorum Hiç bir söz etmeden telaşlı adımlarla Geçip gidiyorum gözlerim nemli Arkama bakmaktan korkuyorum Gökyüzüne bakıyorum içim yangın yeri Geçici ne çok şeye bağlandılar Bu çağda yaşamanın hüznü Sarıyor bütün benliğimi gitmek istiyorum İnsanlığın bir selle kapılıp kaybulmayacağı Bir coğrafya varmıydı var olabilir miydi Aycan Yüztaş