İNSANLIK

İNSANLIK Unutmak istiyorum Herhangi bir şehrin Dinlenme tesisinde ruhumu çürüten Her ne varsa oraya bırakıp Kaçmak istiyorum geriye hiç bakmadan. Buz kesti yüreğim, ellerim mora boyandı. Cebime koyuyorum ellerimi, Sizden saklıyorum üşümüş ellerimi Ve yüreğimi, umutlarımı. İnsanlar, ah insanlar, Üşüyorum yalanlarınızdan, Her gün taktığınız maskelerinizden. Hangi yüzünüz müsait? İzleyicisi olduğum, seyrederken Dehşete düştüğüm gösteri bitmiyor. Biri çıksa, "Perde kapandı," dese. Her gün daha da yükselen Beton yığınları arasında Bir ağaca rastlama ihtimali gibi, Yitirilen, sele kapılan insanlığın Tamamen yitirilmediği ihtimali Avuntuydu, bendeki kendini kandırmaktı. Uzaktan zar zor seçebildiğim Ve gitgide silikleşen insanlığın Yok oluşu buz kesiyordu yüreğimi. Üşüyordum durmadan, ellerim buz gibiydi. Soğuktan üşüyen, mora çalan ellerim; İnsanlığınızdan üşüyen yüreğim. Bir daha ısınmayacak, biliyorum. Dünyaya sordum, insanlık ne durumda? Her yer ve her şey, "Çok soğuk, üşüyorum," dedi. Aycan YÜZTAŞ