İçimdeki Ben

İçimdeki Ben Bir göl gibi durgunum, Rüzgâr bile ürkütmesin diye... Anlattıklarım suskunluktu sanki. Dinleyip durdum herkesi; Zira her müskit kelimem Bir hakikatin yükünü taşırdı. Ama Belağat onu gerektirirdi: susup dinlemeyi... Erteledim bazen. Güne geceye değil, Yüreğimin vakit rüzgârına bıraktım sözleri. Çünkü her şeyin bir vakti vardı, Ve ben vakitlerin terbiyesini bilirdim. Gelenekten bir mendil gibi Katladım dualarımı, Sırtıma örttüm eski sözleri. Yeniyi de gördüm, Ama tanımadım, Yüreğime danışmadıkça... Bazı hallerde panikledim de, Dilemmada da kaldım, evet… Ama çöktüğüm yerden Bir dua gibi doğruldum hep. Çünkü içimde bir ses vardı: “Yontulmayı bekleyen mermer gibisin.” Ve şimdi, Dünyanın gürültüsü dışında Kendimi dinliyorum. Çünkü bazen en büyük — “Dünya bir inkılap bekliyor.” diyor ya Necip Fazıl — İnsanın kendi tefekkür sessizliğini duymasıdır asıl inkılap. Mehmet Nuri Bingöl