CANLARINI VE AŞKLARINI VATANI İÇİN FEDA EDEBİLENLERE SELAM OLSUN!

<p dir="ltr">En zor neyini&nbsp; verirsin? deseler, herhalde CAN!!!&nbsp; denir. Zira verilecek en zor şey herhalde can olsa gerek.<br /> Malınızı...<br /> Paranızı...<br /> En sevdiğiniz bir eşyayı g&ouml;z&uuml;m&uuml;z kapalı verirsiniz.<br /> Amaaa iş cana geldimiiiii, işte orada duruluyor.</p> <p dir="ltr">Oysa bu millet &ouml;yle necib bir millet ki...<br /> S&Ouml;Z KONUSU VATAN!!!,&nbsp;<br /> BAYRAK!!!<br /> EZAN!!!<br /> KURAN oldu mu,&nbsp; sakın olaki yanlis nir if&acirc;de kullanmayın. Yanından dahi ge&ccedil;meyin.<br /> İşte o zaman yaralı bir aslan gibidir. Sakın olaki yanında durmayın!!!&nbsp; Bazılarının ağızlarında peselenk yaptığı gibi boşu boşuna ağzımızın i&ccedil;inde gevelenecek bir s&ouml;z değildir VATAN.</p> <p dir="ltr">Aşklarını...<br /> Sevdalarını...<br /> Sevdalıklarını dahi bir kenara bırakırlar.&nbsp;<br /> &quot;&Ouml;nce vatan!!!&quot;<br /> &quot;Vatan yoksa ne ben varım, nede sevdam&quot; diyen vatana bayrağına sevdası gibi sevdalı aslan y&uuml;rekler, y&uuml;rekliler vardır.<br /> ..........</p> <p dir="ltr">Eski bir İstanbul hanımefendisi anlatıyor ;&nbsp;<br /> Yıl 1919. İstanbul baştan aşağı İngilizlerin işgali altındaydı. Liseyi yeni bitirmiştim.<br /> G&uuml;zel bir kızdım. D&uuml;n&uuml;r gelmeye başladılar.<br /> Biri avukatmış. G&ouml;sterdiler uzaktan, boylu poslu yakışıklı bir delikanlıydı, beğendim. Nişanlandık. Nişanlımı seviyordum.<br /> Mutlu bir yuva kurmak hevesi ile lamba ışığının altında sabahlara kadar oyalar &ouml;r&uuml;yor, &ccedil;eyizler hazırlıyordum.</p> <p dir="ltr">Ama &ccedil;ok ge&ccedil;medi ki mahallede bir dedikodu yayıldı. (Ayşe&rsquo;nin nişanlısı avukat değilmiş, ipsizin biriymiş, &uuml;stelik cami &ouml;nlerinden tabut taşıyarak karnını doyuruyormuş) dediler. Alt &uuml;st oldum.</p> <p dir="ltr">Babam g&ouml;t&uuml;rd&uuml;, uzaktan izledik, ger&ccedil;ekten de tabut taşıyordu&hellip;<br /> Yıkıldım... Nişanı atıp, ayrıldık. Aradan 5 yıl ge&ccedil;ti. Evlenmiştim. Bir de &ccedil;ocuğum olmuştu.</p> <p dir="ltr">1924 yılıydı.&nbsp;<br /> Artık &uuml;lkemiz &ouml;zg&uuml;rd&uuml;.<br /> Bir g&uuml;n Beyoğlu&rsquo;nda rastladım ona.&nbsp;<br /> Oğlum yanımdaydı.<br /> Beni g&ouml;r&uuml;nce titredi, ceketini d&uuml;ğmeledi.<br /> Saygı g&ouml;stererek durdu &ouml;n&uuml;mde.<br /> -Vaktiniz varsa size bir &ccedil;ay ikram etmek isterim, dedi.<br /> -Olur, dedim. Bir b&uuml;roya girdik.</p> <p dir="ltr">Burası bir avukatlık b&uuml;rosuydu ve kapıda adı yazıyordu. İ&ccedil;erde yardımcıları &ccedil;alışıyordu.<br /> -Siz ger&ccedil;ekten avukat mısınız? dedim.&nbsp;<br /> -Evet, dedi.<br /> -Peki, avukatsınız da neden cami &ouml;nlerinden tabut taşıyordunuz? diye sordum.</p> <p dir="ltr">Durdu, başı &ouml;ne eğildi.<br /> -Beni affedin, dedi.&nbsp;<br /> -İstanbul işgal altındaydı. Her taraf İngiliz askeri kaynıyordu. Her şeyi didik didik arıyorlardı. Biz de Anadoluya, Milli kuvvetlere ancak, cenaze s&uuml;s&uuml; vererek tabutlarla silah ka&ccedil;ırıyorduk.<br /> Bu &uuml;lke i&ccedil;in hayati bir işti.<br /> Bunu size bile s&ouml;yleyemezdim... !!!!</p> <p dir="ltr">BU VATANI CANLARINI VE AŞKLARINI FEDA EDEBİLENLERE BOR&Ccedil;LUYUZ.<br /> MEKANLARI CENNET OLSUN... !!!!</p> <p dir="ltr">Yıl 2019...<br /> Varın gerisini siz d&uuml;ş&uuml;n&uuml;n?</p> <p dir="ltr">Selam ve dua ile.</p>